"Κέρκυρα Κέρκυρα με το Ποντικονήσι,
με τα καντούνια τα στενά που τα 'χω σεργιανίσει.."
τραγουδούσε η Ρένα Βλαχόπουλου και εμείς καθότι ήμασταν μικρά και ενθουσιώδη, θέλαμε να τα σεργιανίσουμε και εμείς. Μετά από χρόνια και καιρούς λοιπόν ήρθε η ώρα να πατήσουμε το πόδι μας στη γραφική Κέρκυρα, να βολτάρουμε στα δρομάκια της και να ανακαλύψουμε μέρη και γεύσεις που δε φαίνονταν στις παλιές ελληνικές ταινίες.
Για παράδειγμα δε γνωρίζαμε ότι μπροστά από το τραγουδισμένο Ποντικονήσι βρίσκεται η Παναγία των Βλαχερνών, μια μικρή εκκλησία μέσα στο λιμανάκι. Εκεί οι τουρίστες, πριν μπουν μέσα στην εκκλησία, συνήθως περιμένουν με τις φωτογραφικές ανά χείρας, καθώς από εκείνο το σημείο πετάνε συχνά αεροπλάνα πολύ χαμηλά, μήπως και πετύχουν κάποια φωτογραφία με αεροπλάνο πάνω από το κεφάλι τους!
Δεν ήταν δυνατό να έρθουμε ως την Κέρκυρα και να χάσουμε το φημισμένο Αχίλλειο, το ανάκτορο της αυτοκράτειρας της Αυστρίας Ελισάβετ, που είναι γνωστή ως η μελαγχολική αυτοκράτειρα Σίσσυ.Στο παλάτι ερχόταν κατά διαστήματα μετά το θάνατο του γιου της Ροδόλφου και το όνομα του ανακτόρου το εμπνεύστηκε η ίδια από την Ιλιάδα του Ομήρου και τον ήρωά της Αχιλλέα. Αφού πρήξαμε τα αγόρια μας με ατάκες του τύπου "θα μου πάρεις και μένα ένα τέτοιο σπίτι?" ή "θέλω και εγώ τέτοιους κήπους", μείναμε άλαλες μπροστά στην ομορφιά και τη ζωντάνια του αγάλματος του θνήσκοντος Αχιλλέα, έργο του γερμανού γλύπτη Herter. Στο ίδιο ανάκτορο βρίσκεται και ο πίνακας του Αχιλλέα πάνω στο άρμα του, για τον οποίο υπάρχει η φήμη ότι ο ζωγράφος του αυτοκτόνησε, γιατί ενώ ζωγράφισε όλο τον πίνακα σε κίνηση, άφησε τη ρόδα του άρματος ακίνητη.
Ώρα για μπανάκι! Τι καλύτερο για αρχή από το γραφικό Canal de l Amour. Με το που φτάσαμε μείναμε εκστασιασμένες από την ομορφιά του τοπίου με τα βράχια, τα κολπάκια και τις μικρές σπηλιές μέσα στη θάλασσα. Όταν συνήλθαμε, συνειδητοποιήσαμε ότι οι περισσότεροι λουόμενοι κυκλοφορούσαν πασαλειμμένοι από πάνω μέχρι κάτω με κάτι σαν λάσπη. Χωρίς να ξέρουμε τι είναι, αποφασίσαμε να το βάλουμε και εμείς στα μουτράκια μας, αφού πρώτα υποσχεθήκαμε στους φίλους μας, ότι αν βγάλουμε σπυριά ως το βράδυ από την άγνωστη ουσία, δε θα κλαίμε! Τελικά ήταν άργιλος όποτε καλώς κυκλοφορούσαμε με περισσή χαρά "φορώντας" το, καθώς κάνει πολύ καλό στο δέρμα.
Επόμενη στάση για μπάνιο (την επόμενη μέρα καθότι δεν είναι και κοντά με το Canal de l Amour), η παραλία του Αγίου Γόρδη, δίπλα από το ξενοδοχείο όπου μέναμε, γιατί αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει. Από τη μία πλευρά της θάλασσας άγρια ομορφιά με βράχια μέσα και έξω απ' το νερό, από την άλλη κοσμοπολίτικος χώρος με ομπρέλες, ξαπλώστρες και παραλιακά ταβερνάκια. Αν πάλι προτιμάτε ακόμη πιο "in" καταστάσεις, λίγα χιλιόμετρα παρακάτω απλώνεται σε μεγάλη έκταση μία από τις πιο γνωστές παραλίες της Κέρκυρας, η Γλυφάδα. Για να μην πείτε ότι δε σας προειδοποιήσαμε, τα νερά ειδικά εκεί είναι παγωμένα!
Αν φτάσετε μέχρι την Κέρκυρα μη χάσετε την ημερήσια εκδρομή που γίνεται με τα καραβάκια σε Παξούς- Αντίπαξους- Γαλάζιες σπηλιές. Πέρα από τα δύο νησιά που είναι πανέμορφα, οι σπηλιές πραγματικά αξίζουν τον κόπο. Η πρώτη και μεγαλύτερη σύμφωνα με τον μύθο ήταν η κατοικία του Ποσειδώνα, θεού της θάλασσας, ενώ η δεύτερη της γυναίκας του Αμφιτρίτης. Το ζωντανό θέαμα που αντικρίσαμε δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε μια απλή φωτογραφία ή ένα βίντεο, απλώς ελπίζουμε να σας δώσουμε μια μικρή γεύση από την παρακάτω εικόνα.
Και επειδή όταν πηγαίνουμε σε ένα μέρος μας αρέσει να βλέπουμε και ιστορικά αξιοθέατα, δε γινόταν να μην πάμε στο ανάκτορο του Μον Ρεπό και στο παλιό ενετικό φρούριο, μέσα στη χώρα και τα δύο της Κέρκυρας. Το παλάτι του Μον Ρεπό χτισμένο το 1831 ,αποτελούσε τη θερινή έπαυλη του Άγγλου αρμοστή των ιονίων νήσων Φρέντερικ Άνταμ και βρίσκεται μέσα σε ένα καταπράσινο τεράστιο κήπο. Σήμερα στεγάζεται εκεί το μουσείο της Παλαιόπολης. Αν αποφασίσετε να το επισκεφτείτε πάρτε και μαγιουδάκια μαζί σας, γιατί μετά την κοπιαστική ανάβαση των κήπων, μπορείτε να κατεβείτε στην παραλία που βρίσκεται στην πίσω πλευρά του ανακτόρου και να ρίξετε μια βουτιά!
Το παλιό ενετικό φρούριο τώρα από την άλλη πλευρά της Κέρκυρας, πήρε τη μορφή που περίπου διατηρεί ως σήμερα κατά τα τέλη του 14ου αιώνα μ.Χ., όταν η Κέρκυρα προσαρτήθηκε στη Δημοκρατία της Βενετίας. Στο φρούριο μπαίνεις από μία γεφυρούλα, κάτω από την οποία υπάρχει κανάλι, και μέσα εκτός από τα κανόνια, τις πύλες και τους πύργους μπορεί κανείς να δει και την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Η θέα παρεμπιπτόντως από το κάστρο είναι εκπληκτική!
Δε γινόταν βέβαια στο δικό μας ιστολόγιο να μην αφήσουμε χώρο για τις γευστικές εντυπώσεις μας από την εκδρομή. Στα προαναφερθέντα παραλιακά ταβερνάκια δοκιμάσαμε τις σπεσιαλιτέ της Κέρκυρας όπως παστιτσάδα (αγαπημένο!), σοφρίτο και μπουρδέτο. Τα δύο πρώτα γίνονται με μοσχαρίσιο κρέας ενώ στο δεύτερο κύριο υλικό είναι το ψάρι, συνήθως βραστός σκορπιός, γαλέος ή μπακαλιάρος. Αυτό όμως που δεν μπορούσαμε να χορτάσουμε με τίποτα είναι το παγωτό από το ζαχαροπλαστείο Παπαγιώργης. Αν βρεθείτε εκεί δοκιμάστε οπωσδήποτε την ομώνυμη γεύση καθώς επίσης κουμ-κουάτ και μαύρη σοκολάτα. Από εκεί και πέρα για καφεδάκι και ποτάκι η Κέρκυρα έχει άπειρες επιλογές μέσα στα ιταλικού στυλ στενά της. Εμείς ενδεικτικά προτείνουμε το Μικρό Καφέ που μας άρεσε ιδιαίτερα και για όσους είναι για κάτι πιο κοσμοπολίτικο και...φασαριόζικο το bristol cafe. Για μπάνιο ή για καφέ, για βόλτα ή για φαγητό, η Κέρκυρα σε όλες τις εκφάνσεις της είναι τέλεια, όπως ακριβώς τη φανταζόμασταν.
